Sugarcane Farming : राज्याची सरासरी ऊस उत्पादकता ७५ ते ८० टन प्रति हेक्टरी आहे. पण खोडवा पिकाकडे होत असलेले दुर्लक्ष आणि सुधारित तंत्रज्ञानाचा वापर कमी असल्यामुळे ऊस खोडव्याची उत्पादकता कमी मिळते. ही उत्पादकता लागण पिकाच्या तुलनेत सरासरीने २५ ते ३० टक्क्यांनी कमी आहे.  म्हणूनच खोडवा पिकाच दर हेक्टरी उत्पादन वाढविण्यासाठी खोडव्याच नीट व्यवस्थापन करण गरजेच आहे.

खोडव्याचे चांगले उत्पादन घ्यायच असेल तर फेब्रुवारी अखेर तुटलेल्या उसाचा खोडवा ठेवावा. खोडवा ठेवायचाच झाला तर  को ८६०३२, कोएम ०२६५, व्हीएसआय ८००५, कोएम १०००१ या जातींचा खोडवा चांगला येतो. खोडव्यामध्ये पाचटाचा वापर योग्य पद्धतीने करावा. त्यासाठी ऊस तुटत असताना पाचट जिथल्या तिथे पडू द्यावे. ऊस तुटल्यानंतर बुडख्यावरील सर्व पाचट बाजूला करून बुडखे मोकळे करावेत, जेणे करून बुडख्यांना सूर्यप्रकाश मिळून कोंब जोरदार येतील.

पाचट व्यवस्थापन

शेतात पसरलेल्या पाचटावर एकरी ५० किलो युरिया, ५० किलो सिंगल सुपर फॉस्फेट टाकावे. याशिवाय १ किलो पाचट कुजविणारे जिवाणू २०० लिटर पाण्यात मिसळून पाचटावर फवारावे. उसाच्या पाचटात ३९ ते ४६ टक्के सेंद्रिय कर्ब, ०.३३ ते ०.४४ टक्के नत्र, ०.२ टक्के स्फुरद आणि ०.६ टक्के पालाश असते. त्यामुळे पाचट न जाळता ते शेतातच पसरुन कुजवलेलं कधीची चांगल. खोडवा उसाला चांगला फुटवा येण्यासाठी लागण उसाची तोड जमिनीलगत करावी. पाचट आच्छादन केल्यानंतर सर्व बुडखे जमिनीलगत तासून घ्यावेत.

बुडख्यावर १०० मिलि कार्बेन्डाझिम १०० लिटर पाण्यात मिसळून फवारणी करावी. खोडवा पिकात दीड फुटांपेक्षा जास्त अंतरावर तुट पडली असेल तर ही तुटाळ भरून घेण्यासाठी त्याठिकाणी प्लॅस्टिक पिशवीमधील किंवा ट्रेमधील ३० ते ३५ दिवसाची उसाची रोपे लावावीत.  खोडवा पिकात कोणत्याही प्रकारची आंतरमशागत करण्याची म्हणजेच जारव्हा तोडणे, बगला फोडण्याची गरज लागत नाही. पाचट आच्छादनामुळे तणांचा प्रादुर्भाव फारच कमी होतो. त्यामुळे पाचट न जाळता त्याचं उसात आच्छादन कराव. 

पाणी व्यवस्थापन

उसाला आवश्यकतेप्रमाणे हवे तेवढच पाणी मुळाशी द्याव त्यामुळे पाण्याचा कार्यक्षम वापर होतो. आणि ५० ते ५५ टक्के पाण्याची बचत होते. उपलब्ध पाण्यात ठिबकद्वारे दुप्पट क्षेत्राला पाणी देण शक्य होत. उसाच्या मुळाच्या कक्षेतील ओलावा व हवा यांचे संतुलित प्रमाण पीकवाढीच्या संपूर्ण कालावधीत राखले गेल्यान उसाच उत्पादन ३० ते ३५ टक्यांनी वाढत.

उसाला नत्र  आणि पालाश द्यायच असेल तर युरिया व पांढरे म्युरेट ऑफ पोटॅश या पाण्यात विरघळणाऱ्या खतांचा आणि स्फुरदासाठी फॉस्फोरिक आम्ल किंवा मोनो अमोनिअम फॉस्फेटचा वापर ठिबकद्वारे करावा.  मुळाच्या कार्यक्षेत्रात या खतांचा वापर केल्याने खतांच्या मात्रेत ३० टक्क्यांपर्यंत बचत होते. याशिवाय तणांचा प्रादुर्भाव कमी होऊन तणनाशक, खुरपणीचा खर्च वाचतो.