Importance of Tree : सहा वर्षांपूर्वी हे पळसाचं झाड म्हणजे एक छोटसं झुडूप होतं. एकच मुख्य खोड ठेऊन, त्याची सतत छाटणी करीत राहिलो. आणि झुडूपाचं छान झाड बनलं. येत्या हंगामात याला लालचुटूक फुलं लागतील आणि फुलांसोबत मी एक सेल्फी काढेन. हे झुडूप वाढवताना एवढंच एक स्वप्न बघितलं होतं. त्याची पूर्तता होईल. माझी सगळीच स्वप्नं अशी जमिनीवरची, माझ्या आवाक्यातील आहेत.

माझ्या बालपणी विहीरीजवळ एक मोठं पिंपळाचं आणि पळसाचं झाड होतं. ती कधीतरी तोडली गेली. पण ती झाडं माझ्या मनाच्या कप्प्यात घर करून होती. पिंपळ बहरलाय. पाठोपाठ हा पळसही. फुललेला पळस बघताना मजा येते. कुठंही तो दिसला की, मी हमखास फोटो काढतो. आमच्या शेजारच्या माळावर आठ-दहा पळसाची झाडं होती. करोना काळात सगळी लेकरं, कुत्री घेऊन मी त्या माळावर फिरायला जायचो. लेकरांना आणि कुत्र्यांनाही झाडावर चढवून फोटो काढायचो.

दोघेही खूष. मी तर झाडाच्या टोकावर जायचो.महिना-दिड महिना हा आमचा आवडता खेळ होता. ते फिरायला जायचं खास आकर्षण होतं. पुढच्याच वर्षी शेतमालकाने इतर झाडांसोबत पळसाची सगळी झाडं तोडली. पहिल्यांदा बघितलं तेव्हा खूप वाईट वाटलं. अस्वस्थ झालो. शेतमालकाला सहज बोललो. तो म्हणाला, पळसाच्या झाडाचा काय उपेग हाय सर. मी म्हटलं, फुललेला पळस कधी बघितलाय काय तुम्ही? तो हसत बोलला, दरवर्षी फुलं लागतातचं की..त्यात काय येवढं! त्याचंही खरं होतं, फुलाचं कसलं सौंदर्य.. अन् कसलं काय! त्याचे काही पैसे होतात का?..

सगळ्या जगण्याचं मोजमाप फक्त पैशात... शेतकरी तर मजबूर आहे. बाकीच्याचं तरी दुसरं काय?

मी तेव्हाच ठरवलं होतं, आमच्या शेतात एक तरी पळस वाढवायचा, जोपासायचा.एक मस्त वाढलाय. दुसराही छान वाढतोय. मी खूष, आनंदी, समाधानी आहे. माझा हा आनंद कोणीच हिरावून घेऊ शकणार नाही. अगदी निसर्गसुध्दा! कसलाही दुष्काळ पडला तरी हे पळसाचं झाड जिवंत राहिलं. माझ्या आठवणी जिवंत ठेवत!