Team Agrowon
खेळून थकलो की त्याच गुलमोहराच्या बुंध्याला टेकून बसायचं..बसल्या-बसल्या खाली पडलेल्या पाकळ्या गोळा करायच्या.
गुलमोहराच्या काही फुलांच्या सगळ्या पाकळ्या लाल नसायच्या. एकच पाकळी वेगळी असायची...
पांढर्यावर गुलाबी-लाल ठिपक्यांनी सजलेली. सगळ्या पाकळ्यांमध्ये उठून दिसायची ती. घराच्या जवळ एक गुलमोहर दरवर्षी भरभरून फुलायचा अगदी दुरूनच त्याचं दर्शन मन प्रसन्न करून जातं असे.
फुलांनी बहरलेल्या डहाळ्या सतत वाऱ्यावर हेलकावे घेत सर्वांना सतत सांगत असतात की, आयुष्यातल्या संकटांना न घाबरता, न खचता नेहमी माझ्या सारखं फुलत राहा.
ऐन भरात असताना झाडाखाली पडणारा फुलांचा सडा डोळे दिपवून टाकायचे शाळेत असताना आम्ही गुलमोहराच्या पाकळ्या चावून खायचो. तुरट किंचित गोडसर चव असते त्याची.
देठापासून तोडून मागील बाजूने चोखल्यास इवलासा गोडसर रस लागायचा. ही गंमत मला वाटतं आजकालच्या पिढीला दुर्मिळच. खूप छोट्या छोट्या गोष्टींमध्ये खूप मोठा आनंद शोधायचा होता तो काळ.